Santiago: Residencia de Ricardo Carballo Calero

Nesta casa instálase Ricardo en 1968 cando compatibiliza a docencia no instituto Rosalía de Castro e na USC. O 30 de outubro de 2010 inaugurouse na Carreira do Conde, fronte á Alameda de Compostela, a peza escultórica de José Molares realizada en granito do Porriño. Estaba presente Margarita, a filla de Ricardo, mentres a súa irmá María Victoria formara parte do grupo que seleccionou a escultura. Foi unha iniciativa promovida pola Fundaçom Meendinho coa colaboración de diversas persoas e entidades. Recuperamos un texto que lle dedicou a Luís Seoane que contén diversas alusións á súa vida e á súa paixón por esta cidade que tamén e durante tres décadas foi a súa.

“Os anos en que Seoane e máis eu (evoca o final do reinado de Afonso XIII) tripábamos as lousas das rúas de Santiago. Uns e outros paseantes polo Vilar ou tertuliáns no Derby.

Aínda que os dous estudamos Direito e éramos da mesma idade, nunca coincidimos nos cursos. El ía retrasado con relación a min.

Endebén sempre nos relacionamos amistosamente. Seoane fixo a miña caricatura, e mesmo concertamos que ilustraría un meu libro de versos que non chegóu a publicarse. Lembro que daquela aparecera Mar ao norde, e Seoane se mostróu de acordo comigo en que a mellor das súas ilustracións era a do poema “Illa”.

Mais Santiago era unha cidade pequena. As dúas Rúas e a liña de Callobre –Preguntoiro, Caldeiraría e Orfas – era o seu eixo ou o seu núcleo. A Ferradura tamén nos atraía, cando o tempo era bo. Tropezábamonos, pois, todos os días, e todos os días cambiábamos algunhas palabras.

A guerra dispersóu aos que fóramos compañeiros e amigos. Os días lugueses de Seoane naquela primeira volta ao país foron de estrita relación comigo. Vino, pois, logo, moitas veces, aínda que, cunha soa excepción era el quen se achegaba a min; pois eu, primeiro en Lugo e despóis en Santiago, permanecía case imóvil.

Na mocidade, Seoane estaba dominado por convicións tan entusiásticamente vividas, que a expresión verbal das mesmas lle abrollaba a borbollóns, atropeladamente, con tanta presa que os xorros de paixóns e palabras intermitentemente se agolpagan, interquinencais mútuas, como nunha erupción imposíbel de controlar, a tumbos e pancadas.

A súa lingua non é espontánea nen purista. É a que se usaba no tempo da súa mocidade polos que non eran campesinos nen lingüistas. A mesma lingua, arbitraria ás veces, arcaizante outras, contraditoria sempre, que usábamos no Seminário. Aquela lingua estaba superada cando Seoane publicóu os seus libros”.

“Lembranzas de Luís Seoane”, Grial, 65, 1979, 274-280 e incorporado a Libros e autores galegos. Século XX, 1982, 262-269 (A Coruña: Fundación Barrié de la Maza).