Lugo: Estación do tren

O 26 de xuño de 1936 Lugo e a súa familia despiden a Ricardo na estación do tren. Cando se plebiscite o estatuto, dous días despois, Ricardo estará en Madrid. A súa primeira filla, Margarita, nacerá o 17 de xullo daquel ano. Carvalho viaxa a Madrid para facerse profesor pero a guerra truncará todos os seus plans. O 22 de maio de 1941, despois de abandonar o cárcere de Jaén, Lugo é a cidade que recibe a Ricardo. O lugar no que abraza por vez primeira á súa cativa. No medio desas datas unha experiencia moi traumática, a da guerra e a do cárcere. Entre as poucas pegadas desa experiencia na súa obra rescatamos un emblemático poema de Saltério de Fingoi.

VIAGE

Era unha vila cabo dun rio.

Non direi o seu nome, inda que o lembro,

pois non é o nome de nengunha vila.

O rio ia en acougo, entre secretos ameneiros,

pola terra loira, cha e eucarística.

Había unha longa avinda, de ambíguos álamos;

e estendia-se a vila, longa,

como unha moza enxoita.

Os avións voaban sobre a igreja.

E a gente era tranquila, de consuetudinária formosura.

E às portas das casas, o tempo nos joellos,

as mulleres cosian os dias da sua vida.

Uniformes cor de argila, estrelas na manga.

Poucos. Mandaba-os eu. Levaba-os a algures.

Etapa da viage, acolleu-nos a vila.

Ao ar ceibe, sentados, nun café,

fumábamos a tarde.

Qué formosa era a vila, e o rio, e as gentes.

Quén pudese ficar.

Os meus homes soñaban con ser mozos

das mozas enxoitas e castas,

para sempre.

E falaren coas vellas ao saíren da igreja,

con pazán parolar.

E saíren de caza, en procura do paspallás ligeiro,

con discretos fidalgos.

Mais ao dia seguinte tiñamos que partir.

En Saltério de Fingoi, na versión de Pretérito imperfeito (Sada: Ediciós do Castro), 1980.